Σαν χθές το θυμάμαι…δεν ξεχνιούνται αυτά!!!
Απρίλιος του ’17, μεσημέρι.
Στο γυρισμό από την εξωτερική σίτιση σε αδέσποτες γατούλες, ακούω κλάμα από γάτο- μωράκι!!! Εντοπίζω την μικρή!!! Μέσα σε κάδο απορριμμάτων!!!
Ανοίγω… ψάχνω! Πιάνω την μικρή στα χέρια μου. Μια χούφτα πλασματάκι. Τα ματάκια της ακόμη κλειστά, το πολύ δέκα ημερών.
Αναρωτιέμαι… ποιός μπόρεσε να το κάνει αυτό;
Δεν είχα πολύ χρόνο. Η μικρή ήθελε την φροντίδα μου.
Έπρεπε να της δώσω σύντομα αυτά που τους δίνει η μανούλα τους! Ζέστη, φαγητό και φροντίδα!
Για σαράντα μέρες, την είχα σε θερμοφώρα και έτρωγε με μπιμπερό. Ξέρω καλά…πως δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε την ιδιαίτερη φροντίδα της γατομάνας. Έκανα ότι μπορούσα όμως.
Η μικρή τα κατάφερε να κρατηθεί ζωντανή. Έδωσε και έδωσα μεγάλο αγώνα για αυτό.
Έτσι από τότε ζει κοντά μου. Το όνομά της είναι ”Ζωή”.
Είναι το μόνο όνομα που ταίριαζε σε αυτό το πλάσμα.
Γιατί με την μεγάλη προσπάθεια κρατήθηκε ζωντανή!!!
