Είχα έναν φίλο, κάποτε, και τον απέκτησα τον Μάρτιο του ’15, δίνοντας του, την βοήθειά μου.
Απλώνοντας τα χέρια μου, την στιγμή που την χρειάστηκε, καθώς βρέθηκε στον δρόμο μου μωρό και απροστάτευτο.
Καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, καθώς δεν ήξερε ακόμη να τρώει, και η μανούλα του που την είχε τόσο ανάγκη είχε εξαφανιστεί. Για αυτό λοιπόν περίμενε με αγωνία να τον ταΐσω με μπιμπερό.
Τα ξεπεράσαμε όλα, με υπομονή και αγάπη, και έτσι ο φίλος μου άρχισε να μεγαλώνει και να καταλαβαίνει το κάθε τι!
Μία μέρα, και αφού είχε νιώσει την βοήθεια μου για καιρό, μου ορκίστηκε παντοτινή αγάπη!! Το ήξερα ότι το εννοούσε!! Αυτές οι ψυχές ψέματα δεν λένε.
Μεγαλώνοντας και ζώντας κοντά μου, η αγάπη που μου υποσχέθηκε, μεγάλωνε όλο πιο πολύ καθημερινά.
Καθώς τον έβλεπα να μεγαλώνει, σκέφτηκα, ο φίλος μου πρέπει να έχει όνομα! Λοιπόν φίλε μου…είσαι ο ”Μπάμπης”!!..του είπα.
Πέρασε αρκετός καιρός, και η υπόσχεση της αγάπης του δεν ξεθώριασε ποτέ! Παρά μόνο μεγάλωνε κάθε μέρα!
Η αρρώστια όμως, για τον φίλο μου τον ”Μπάμπη”, είχε διαφορετική γνώμη, και θέλησε να σταματήσει την υπόσχεση του καλού μου φίλου, κόβοντας το νήμα της ζωής του, στα πέντε του χρόνια…ξαφνικά.
Έχασα έναν καλό μου φίλο, αυτόν που είχε κρατήσει την υπόσχεση του μέχρι τελευταίο δευτερόλεπτο! Που όταν με έβλεπε, έτρεχε να έρθει στην αγκαλιά μου! Αυτόν που με έβλεπε να φεύγω,και αγωνιούσε, πότε θα γυρίσω να έρθει κοντά μου να μου δείξει τι σημαίνει αγάπη!
Ο φίλος μου…ταξίδεψε…31 Ιανουαρίου 2020. Μα σίγουρα είναι σε πολύ ωραίο μέρος, μαζί με όλα τα υπόλοιπα ψιψίνια που μας άφησαν έτσι ξαφνικά και άδικα. Ξέρω ότι συνεχίζει να με αγαπάει και από εκεί!
Έχω πολλούς φίλους αδέσποτους! Και νιώθω καθημερινά την αγάπη όλων! Μα κάθε απώλεια είναι και μία χαρακιά στην καρδιά μου.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την αγάπη που μου χάρισε ο φίλος ο ”Μπάμπης”, στα πέντε χρόνια ζωής του, είναι με όση δύναμη έχω, να είμαι κοντά στα αδέσποτα φιλαράκια του!!!
Φίλε μου ”Μπάμπη”, σε θυμόμαστε πάντα!
